MINNERYIA

MINNERYIA

24.01

Po drodze, między Anuradhapurą a Polonnaruwą, jest mały park narodowy, w którym można zobaczyć sporą populację słoni. A że byliśmy w okolicy, wybraliśmy się tam właśnie w tym celu. 

Do parku trafiliśmy popołudniem, więc ominęliśmy tłumy i zwiedzaliśmy go zupełnie sami. Przed wejściem bez problemu znaleźliśmy chętnego kierowcę jeepa, który zabrał nas na przejażdżkę.

Na zwiedzanie przeznaczyliśmy około 3 godzin.

Po drodze, w gęstwinie drzew i krzewów, wypatrywaliśmy różnych gatunków zwierząt. 
Spotkaliśmy sambary cejlońskie,...

…makaki rozczochrane,…

 …langury szare,…

…warany bengalskie,…

…oraz licznych przedstawicieli ptactwa. Po parku brodziły bociany i czaple,…

…w koronach drzew świergotały małe, kolorowe żołny wschodnie,…

…a po zaroślach latały dzikie pawie indyjskie.

Wysoko w listowiu ukryła się natomiast niewielka sowa, która jest jednym ze zwierzęcych symboli Sri Lanki.

Co jakiś czas na drodze siadała duża chmara motyli, która wzbijała się w powietrze, kiedy tylko przejeżdżaliśmy obok. Motyle wypełniały wtedy całego jeepa, ku wielkiej uciesze Laury.

My jednak cały czas wypatrywaliśmy słoni, których nigdzie nie było widać.

W końcu, na otarcie łez zobaczyliśmy 2 sztuki baraszkujące w jeziorze. Normalnie stado zamieszkujące tereny parku liczy sobie około 300 osobników. 

Okazało się, że ze względu na to, że pora deszczowa dopiero co się skończyła, a poziom wody jest wysoki, słonie mają pod dostatkiem pożywienia i nie spędzają wiele czasu przy wodopoju, dlatego trudno je wypatrzeć.

Robiło się coraz później, więc czas było opuszczać podwoje parku. Na pożegnanie pomachała nam ogonem kobra królewska, a sympatyczny króliczek namiętnie strzygł uszami.

Po parunastu kilometrach dojechaliśmy do miasta Polonnaruwa.